Η Ένωση Ξενοδόχων Σκιάθου σε συνεργασία με τον Όμιλο Επιχειρηματιών και τη Gallery “One Piece” εγκαινιάζει την έκθεση ζωγραφικής του διεθνής φήμης Έλληνα καλλιτέχνη κ. Ζουμπουλάκη με θέματα τη Σκιάθο και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η έκθεση θα καλυφθεί από μεγάλη μερίδα του τύπου με σημαντική προβολή για το νησί μας.
Θα ήταν χαρά μας να μας τιμήσετε με τη παρουσία σας.
Ημέρα έναρξης της έκθεσης: 24 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 20:00
Ημέρες και ώρες λειτουργίας της έκθεσης καθημερινά 19:30-23:30
Μιαούλη 9 και Παπαδιαμάντη
Ο Έλληνας καλλιτέχνης κ.Ζουμπουλάκης κάνει μια αναδρομή και γράφει :
"Η «κουζίνα» της ζωγραφικής ( ίσως επειδή ο πατέρας μου ήταν διεθνούς φήμης chef μ’ ενδιέφερε πάντοτε, και πάντοτε «έπαιζα» με τα διάφορα υλικά της .
Σαν μάγειρος και εγώ με μόνη τη διαφορά ότι από εγωισμό αυτά που έφτιαχνα ήθελα να μένουν για πάντα ( ; ) και όχι να γίνονται ….. εδέματα.
Στις σπουδές μου λοιπόν στη Σχολή Καλών Τεχνών και στα πλαίσια κάποιας υποτροφίας για τη μελέτη της βυζαντινής και μεταβυζαντινής ζωγραφικής έμαθα να φτιάχνω τις προετοιμασίες. Δημιουργούσα έτσι τις κατάλληλες επιφάνειες ( απομίμηση τοίχου) για να ζωγραφίσω τις εικόνες ή τα μοτίβα που μελετούσα σε ναούς και μονές.
Ήταν μια συναρπαστική απασχόληση να βλέπεις να ζωντανεύει μπροστά σου σχεδόν σαν το πραγματικό και στις φυσικές του διαστάσεις, το πρόχειρο σκαρίφημα από κάποια π.χ τοιχογραφία ( φρέσκο) του 14ου αιώνα που αντέγραψες πρόχειρα σε χαρτί, όχι χωρίς και μια δόση φαντασίας. Ταυτόχρονα σου δινόταν (όλα αυτά στο εργαστήριο) η ευκαιρία να πειραματισθείς με τις ματιέρες αποδίδοντας τις φθορές, την υγρασία, την απολέπιση της εικόνας, την πατίνα του χρόνου, την κάπνα απ’ τα κεριά , την ασάφεια των μορφών από επεμβάσεις άλλων χεριών, τις ρωγμές από σεισμούς, την μούχλα και τόσα άλλα.
Αυτά έδιναν στην εικόνα ένα ξεχωριστό ρεαλισμό και σε μένα ένα μεθύσι δημιουργικό.
Αυτό σαν τεχνική με ακολούθησε σε όλα τα στάδια της δουλειάς μου. Εκεί κατά την επταετία και πριν , με έζωσαν οι πολιτικό-κοινωνικοί μου προβληματισμοί (πάντα με διακατείχαν) καθώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα απαιτούσε, για να μην πω εξωθούσε σε ενεργή στράτευση. Κάπως έτσι έγινε και με μένα και για πολλά πολλά χρόνια. Στα Εξάρχεια όπου ανέκαθεν χτυπάει δυνατά ο σφυγμός της Αθήνας ( και ήταν το εργαστήρι μου) τα ξαναείδα εν υπαίθρω δηλαδή στους εξωτερικούς τους τοίχους, όλα αυτά και έγιναν το ιδανικό πλαίσιο και φόντο για να εκφράσω αυτούς τους προβληματισμούς μου.
Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία κυριολεκτικά, το φορτίο του από μνήμες αλλά και με νέα μοτίβα τώρα : ρεκλάμες, αφίσες σχισμένες, συνθήματα πολιτικά , αναρχικά αθλητικά ακόμη και θρησκευτικά με σπρέυ , γκράφιτι ,λερώματα, καλώδια, ρωγμές, σωλήνες που τραυματίζουν τους σοβάδες, η σκόνη που ζυμώνεται με τη βροχή και το καυσαέριο. Αν απομόνωνες ένα κομμάτι ήταν τέλειος ζωγραφικός πίνακας με μοντέρνα αισθητική και ταυτόχρονα πολιτικό σχόλιο.
Θέματα - προκλήσεις για μένα που τα παρατηρούσα αχόρταγα, τα φωτογράφιζα και δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο εργαστήρι μου, να τα εκτελέσω με όσο το δυνατόν πιο ανατριχιαστική ακρίβεια για να τα εντάξω στη δουλειά μου.
Μου ΄ρχονταν στο νου τα λόγια του Ντα Βίντσι περιγράφοντας κάποιους τοίχους της Φλωρεντίας «βλέπω σ’ αυτούς (τους τοίχους) φανταστικά τοπία, ονειρικές συνθέσεις, σκηνές μαχών, βουνά και σύννεφα» ή κάπως έτσι.
Τοίχοι λοιπόν εσωτερικοί και εξωτερικοί. Σπίτια παληά του μεσοπολέμου, άλλωστε σ’ ένα τέτοιο γεννήθηκα και μεγάλωσα (δεν ήταν νεοκλασσικό) αλλά είχε τον χαρακτήρα του και τους ροζ σαν σάρκα τοίχους του.
Η περίοδος αυτή κάποτε τελείωσε. Πήγα σ’ άλλα. Ταξίδεψα σε τοπία μακρινά και κοντινά. Από αέρος. Τα είδα σαν πουλί πετούμενο. Αγάπησα και δούλεψα με πολύ κέφι τη «νεκρή φύση» με αγαπημένα και «φωτογενή» αντικείμενα π.χ Μουσικά όργανα. Με ενέπνευσε και θαύμασα βαθιά τον ουμανισμό της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης και ιδιαίτερα της Γλυπτικής, χωρίς ίχνος αρχαιολαγνείας ή αρχαιοπληξίας, που πήρε στη δουλειά μου άυλη και ανυπόστατη μορφή, σαν πνεύμα και σαν όνειρο.
Καταδύθηκα στα έγκατα της γης και είδα το δέντρο απ’ τη ρίζα του και έφτασα στον κορμό του. ( Η κόμη του μ’ ενδιέφερε λιγότερο)
Οι τοίχοι μου λοιπόν τη δεκαετία 60-70, ένα μοτίβο παληό και πως αυτό μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει. Το πλούτισα ( ; ) με νέα θέματα πιο εμφανή και συγκεκριμένα. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα σηματοδοτούν από μόνα τους την πορεία της ζωής τους. Πρόκειται για προσωπικότητες που θαυμάζω και που κάποιες «ζευγάρωσα» αυθαίρετα σαν να διαλέγονται σιωπηρά με μια δόση χιούμορ.
Τα παλιότερα έργα, κάποια από τα οποία συνεκτίθενται, είναι μεν από φωτογραφίες «ουδέτερες» όμως που δεν τα ταυτοποιούν και έτσι διατηρούν μιαν αφηρημένη αοριστία ακόμη πιο μινιμαλιστική.
Το στοιχείο του σκοτεινού του σκοτεινού ανοίγματος επανέρχεται αντιστικτικά με τον έντονα φωτισμένο τοίχο του α’ πλάνου , σε κάποια απ’ αυτά (τα ανοίγματα) προβάλλει μια μορφή σαν από μιαν άλλη διάσταση από έναν άλλο κόσμο και χρόνο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου